Moje życie utkane jest serią burzliwych wydarzeń. Towarzyszyły mi trudne momenty, chwile pełne walki, które zaowocowały brakiem nadziei, zaufania i rezygnacją. Właśnie z tego powodu ostatnie dwa lata były latami przełomowymi i, prawdę pisząc, nie mam pojęcia dokąd moje życie zmierza biorąc pod uwagę utratę tak cennych wartości, jak wiara, nadzieja i miłość. Wielokrotnie zmagałam się z tym tematem, ale moja natura i Boży Zew skłaniały mnie do ponawiania walki o życie. Teraz towarzyszy mi uczucie bycia otoczoną przez ścianę, przez którą nie mogę się przebić i za którą nie ma nic, o co warto walczyć. Tak wiele masek, ideałów, runęło we mnie z hukiem, że jedyny pozytyw, jaki dostrzegam w tym, to moja rosnąca siła i może mniej zakłamania.

Tyle mam do powiedzenia światu, a wciąż mam opory, żeby otwarcie o sobie mówić, bo oznaczałoby to odsłonięcie swoich ran. Wstyd, jaki temu towarzyszy, powstrzymuje mnie od tego. Obnażyłabym również słabości innych. W świecie realnym idzie mi coraz lepiej z tą otwartością, ale tam posiadam więcej kontroli nad skutkami tej otwartości. Tym niemniej, odczuwam rozterkę dotyczącą odsłaniania się, bo chcę publicznie (w tym wirtualnie) obnażyć tchórzostwo niektórych, może nawet społeczeństwa, chcę poruszyć i pobudzić do działania obojętnych, a skostniałe prawo i służbę bezpieczeństwa zmotywować do takich przemian, po których realnie pomogą osobom skrzywdzonym, zapobiegną dalszym przestępstwom, a krzywdzących poddadzą bezwzględnej karze. Ale to oznaczałoby jednak moje odsłonięcie się przed innymi i podjęcie kroków, których nie jestem jeszcze pewna.

Czekam więc z tą jedyną nadzieją, jaka mi pozostała, na moment, w którym ścianę, pod którą stoję, przestanę traktować jako przeszkodę nie do przejścia, a moje patrzenie na siebie na tyle będzie uzdrowione, że moja największa krzywda stanie się moim największym skarbem, moim motywatorem do tego, żeby żyć dobrze, odważnie i pięknie, i stanie się największą okazją do rozwoju. Tego rozwoju, za którym wciąż tęsknię.




Mam upodobanie w moich słabościach,(...) w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny. /2 Kor 12, 10/