patetyczna filiżanka o prawdziwym życiu

Popatrzyłam właśnie na filiżankę. Zdumiałam się, bo jej widok pobudził mnie do przywołania wspomnień i podjęcia przemyśleń.

Dostałam ją od Martyny. Mała, biała, porcelanowa filiżanka do espresso. Zbliżały się właśnie Święta Bożego Narodzenia. Zapadł wieczór. A my we dwie siedzące wśród palących się świec, przy zielonej herbacie, winie, ciastkach i w ciszy ścian naszej ursynowskiej kuchni. Patrzymy na siebie z uśmiechem i wspominamy nasze dziecięce lata. Przywołujemy tę ciemniejszą stronę naszego dorastania, ale z jakby nową nadzieją na przyszłość. Obie przeszłyśmy wiele i teraz dzielimy się naszymi zwycięstwami nad lękami i smutkiem. Dzielimy się też wzajemnym zaufaniem. Jeszcze długa droga przed każdą z nas do osiągnięcia duchowego spokoju, ale w ten wieczór naprawdę chcemy przeżyć Boże Narodzenie.

Wręczam Martynie szkatułkę.
„Niech każdorazowe otwarcie jej przypomina Ci o skarbcu jakim jesteś dla siebie samej i jakim jesteś dla mnie. Zawsze można w nim znaleźć coś wartościowego i pięknego”.
Mówię Jej prawdę.

Martyna zmieniała się na moich oczach. Zmagając się z nadmiarem obowiązków w pracy i nieuczciwym szefostwem obrastała w siłę i dzielność. Jak to możliwe? Ja załamałabym się pewnie.

Cóż, jesteśmy inne. Z inną historią i wrażliwością.
Ale obie jesteśmy piękne w swoich przeżyciach.
I dzielimy się sobą w ten wigilijny wieczór.

Martyna daje mi małą porcelanową filiżankę („Andzia, jesteś piękna”).
Nie odważam się z niej pić. Tylko spoglądam na nią, od czasu do czasu. Mam nieodparte wrażenie, że taki jest właśnie mój stosunek do życia. Przyglądam się mu. Nawet podziwiam je. Ale z niego nie piję. Z lęku. Przed bólem, porażką, rozczarowaniem, jakimś zatruciem. Ratuję się grubym, nietłukącym się, ale ciężkim kubkiem.

Martyna jest mną zachwycona. Podziwia mnie za charakter i światopogląd.
Daje mi piękną filiżankę.
Ja piję z niej tylko w kawiarniach. Tam, gdzie mogę się ukryć między słodkim ciastem a przyjemną rozmową z kimś.

Czy moje zwycięstwa nad sobą to mrzonka?
Przecież naprawdę się zmieniłam. Przekroczyłam niejedną granicę w sobie.
Z wieloma sprawami poszłam do przodu.

Jednego jeszcze nie zrobiłam.
Nie przyjęłam tych granic, których nie da się przesunąć. Których istnienie można tylko zaakceptować.


„Kochane przeszkody”.
Może kiedyś tak powiem.